بلد نیستیم لذت ببریم

نمی توانیم از مسیر لذت ببریم ، تنها نتیجه را می بینیم. تا دیروز نتیجه دلچسب بود ، همه چیز را سپید می دیدیم. دیشب نتیجه دلخواهمان نبود ، به یکباره همه چیز سیاه شد.
نه روز های پیروزی ضعف هایمان را می بینیم ، نه روز شکست نقاط قوت را. به این هم توجه نداریم که زیبایی فوتبال غیر قابل پیش بینی بودنش است.
و از طرفی اساس و بنیان فوتبال ما و کره قابل قیاس نیست ، تنها شانس ما بازی ای هوشمندانه بود که به ماهیت فوتبال چنگ بزنیم و با دفاعی خوب در ضد خملات به گل برسیم .
در دفاع عالی بودیم ، کسی که 2 ریال از فوتبال سر در بیاورد ، متوجه بازی خوانی عالی ایرانی ها در دفاع و دوندگی خیره کننده ی شان در طول بازی (و البته بازی های قبلی) می شد . ضعف ما در ضد حملات شاید بازی شجاعی بود که در خدمت تیم بازی نمی کرد و حرکات تیمی را عقیم می نمود و یا نبود هافبکی مانند مبعلی یا محمد نوری که وزن خلاقیت را در حمله بیشتر کنند که آن هم ریسک خودش را داشت (وجود سه هافیک دفاعی (نکونام ، آندو و پژمان نوری) هافبک های سریع کره به خصوص «پارک» بازیکن فوق العاده ی شان را مهار می کرد). به هر حال ایران دیشب یکی از بهترین دفاع های چند سال اخیر را کرد و اگر دقیقه 115 (دقیقاً یک دقیقه قبل از گل کره) موقعیت ما گل شده بود و ما برنده بازی بودیم و امروز قطبی «امپراتور وعده» نام نداشت و بازی ایران مورد تمجید قرار می گرفت.
ما منصف نیستیم ، ما عقل و منطقمان همیشه جلوی احساسات کم می آورند ، ما وقتی به سفر می رویم بلد نیستیم از زیبایی های مسیر لذت ببریم ، تنها به مقصد فکر می کنیم و تخت گاز می رویم ، شاید برای همین باشد که آمار مرگ و میر جاده هایمان در دنیا رکورد دار است !
آری ما اصولاً چنین مردمی هستیم !