این حرف من نیست، بلکه یه چیزیه که بوده و هست و دقیقا معلوم نیست اولین بار توسط کی زده شده باشه ولی حقیقتی که کسی نمی تونه انکارش کنه! خلاصه این حرف، اینه که تو یک رابطه ، احساس و محبت باید دو طرفه باشه و اگه یک طرفه باشه میشه عشق نافرجام!
بیش از صد ساله که دارن بهت عشق می ورزن و برات فداکاری می کنن. نسل اندر نسل برای آزادیت جنگیدن و از خیلی چیزاشون گذشته ن... ولی نمی فهمم تو چرا کسایی رو میخوایی و دوست داری که فقط میخوان ازت استفاده کنن و دوستت ندارن
حتی ترک کردنت هم بی فایده ست
.
.
.
پ.ن: من به روح یک سرزمین اعتقاد دارم
۴ نظر:
یکم این که : این مطلب نظر شهاب نیست !
دوم این که : خاک قرار نیست برای ما کاری کند ، این ماییم که به خاک جان می دهیم و پهنه اش را از پلیدی ها پاک می سازیم !
نمی دونم چرا فکر می کنم این حس خیلی اسطوره ای !!مثل مام مادر ! سپندارمذ و این حرفا ....
البته نظر جالبیه راست می گی عاشق هاش همیشه یاآواره بودندیا به خاطرش جوون مرگ شدند .
یه بار داشتم به یکی از شب شعرهای شاملو گوش میدادم. شاملو داشت قبل از خوندن یکی از شعرهاش یه توضیحاتی میداد در مورد اختلاف نظر خودش و یکی از دوستاش که بر سر این بود که کوه و دشت و رود یک سرزمین به خودی خود ارزش دوست داشتن و جان فشانی نداره و این مردمی که روی اون خاک زندگی میکنند هستند که بهش ارزش میدن تا براش بمیری و دوسش داشته باشی و براش فداکاری کنی. یادم نمیاد این نظر شاملو بود یا نظر دوستش. به هر حال یکی طرفدار این نظریه و بود اون یکی مخالفش بود.
حالا شما که این وسط تکلیف خودت رو میدونی و برای خود یک سرزمین مستقلا احترام قائلی، اما من واقعا - مخصوصا بعد از شنیدن حرفهای شاملو - سال هاست که بین این دو نظریه سرگردونم.
منم اعتقاد دارم،این اتفاقی نیست که بین یه نسل و دو نسل افتاده باشه.،خیلی وقته که روح خودشو مشخص کرده
ارسال یک نظر